Lubliniec - Ocalić od zapomnienia

Pitwok

Autor tekstu: Georg Thomas Janus

Pozdrowjomy wos przociele naszyj godki. Ftory abo kiery pamjynto PITWOK - niesamowicie tępy nóż. Pado mi kejś oma Gryjta łoskrobej prosza synek a łobjer drap funt kartofli 1/2 kg, bo bych kciała ciapkapusty naważic, tuos łotwjyrom szuflotka ze bywyja sznupja, szukom noża szpicatego, toch w końcu jedyn wymacoł, bjera go i zacołech te kartofle chehłać tym pitwokym inacyj ńyszło. Padom - Oma suchejcie ńy mocie inkszego noża, tym pjerońskym pitwokym za wjela ńy łobjera. A Oma - Wjycie, zys weś brusek je na wjyrchu byfyja, naskraju, nabruś se go, a dyć prowda, mocie recht. Nabruśyłech Pitwoka, aśe potn szkloł choby psu jajca, tuos łobjyrom te kartofle ze srogym szfungym, po poru minutach zech śe we tego noj rubszego palca ćiachnoł. Oma, Oma! Wołom - mocie pfloster? Boch sie ciachnol. Ny ale ci binda zrobja mom gaza, zabinduja ci ta rana. Synek tyś sam napochoł, wszyjsko zapyprane na cerwono, choby sam wjepszka zaszlachtowali. Weś łostow srogiego pachoła na pjyńć minut, tuos ći yino bajzlu narobi...pra